.

Σε μια ιδανική ζωή είμαστε ευτυχισμένοι και με τα λίγα, αρκούμαστε σε ότι μας προσφέρει ο ‘’από πάνω’’ και μαθαίνουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας. < αυτά πρόσφερα, αυτά αξίζω και αυτά λαμβάνω και το κυριότερο; είμαι καλά> Σε μια πραγματική ζωή οι κανόνες αλλάζουν < αυτά πρόσφερα, περισσότερα θέλω και αν δεν τα λάβω δεν θα είμαι καλά και το πιθανό; να τα κλέψω από κάποιους που τα έχουν>
Διάβασα μια μικρή φράση στο δρόμο και αναρωτιέμαι πόσοι άνθρωποι νιώθουν αυτό το συγκεκριμένο συναίσθημα κάθε πρωί .

‘’Το μόνο παράπονο μου από την ζωή είναι που δεν γεννήθηκα κάποιος άλλος.’’ Πώς είναι άραγε να θέλεις να ξεριζώσεις τον εαυτό σου; Να είστε ουσιαστικά εχθροί; Και τελικά είναι εύκολο να συμφιλιωθείς με όλα όσα είσαι και να αγαπήσεις όσα δεν είσαι;
Η μαμά μου όταν ήμουν μικρή και μου μάθαινε την άλφα-βήτα μου έλεγε, ποτέ μην παραμελήσεις το ωμέγα επειδή είναι τελευταίο γιατί χωρίς αυτό δεν θα μπορούσες να πεις την λέξη παίζω και αγαπάς τόσο το παιχνίδι. Κάθε γράμμα στην άλφα βήτα είναι εξίσου σημαντικό, όπως και κάθε άνθρωπος σε μια κοινωνία. Ο καθένας έχει να προσφέρει ξεχωριστά πράγματα και όσο και αν ακούγεται ουτοπικό υπάρχει. Όσο και να στην έχει στημένη η ζωή, όσο και αν νιώθεις ότι αδικείσαι, αν στηρίζεις τον εαυτό θα καταφέρεις να πετύχεις τα πάντα.
Η πιο αληθινή αγκαλιά που δέχτηκα ποτέ ήταν δική μου. Ήμουν στεναχωρημένη και είχα τυλιχτεί ένα κουβάρι και με αγκάλιασα. Ποτέ ως τότε δεν είχα γνωρίσει αυτή την πλευρά μου. Μου ψιθύρισα ‘’είσαι δυνατή’’ και πήρα δύναμη. Κατάλαβα τότε πως η ασπίδα προς όλα όσα είμαι τρωτή είμαι η ίδια. Χωρίς να έχω ανάγκη κανέναν.

Αυτό που πάντα έλεγα είναι πως αν δεν προσπαθήσεις για σένα, κανείς δεν θα το κάνει. Όλα είναι τόσο μεγάλα και καταφέρνεις να τα φτάσεις όχι βλέποντας αυτά πιο κοντά, αλλά εσένα πιο ψηλό. Στο σημείο αυτό του υποσυνειδήτου συνδυάζεται με πανέμορφο

και ακίνδυνο τρόπο το ιδανικό με την πραγματικότητα.

I got soul, but I'm not a soldier...

I got soul, but I'm not a soldier...

I got soul, but I'm not a soldier..