Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Απολογία ενός μαθητή.

Κάποτε ήρθαν οι μέρες των καταλήψεων. Κάποτε 300 άτομα ψήφισαν και αποφάσισαν να καταλείψουν έναν χώρο.
Ποιο χώρο; Ένα σχολείο.
Γιατί; Για να αντισταθούν με τον δικό τους τρόπο στο σύστημα. Με την πιο απλή αντίδραση να εκφράσουν και αυτοί την δυσαρέσκεια τους απέναντι στην αδιέξοδη κατάσταση. Στο φαύλο πολίτευμα που τους εξασφαλίζει ανεργία και μια κυριούλα που τους επιβάλει να κάνουν μηχανογραφικά από τον Μάρτιο, όταν ακόμα δεν έχουν επιλέξει με τι θέλουν να ασχοληθούν.
Δεν κατάλαβα(;) Γιατί ήθελαν να πάνε για καφέ, άντε.

Ο τυφώνας κατάληψη λοιπόν, χτύπησε και το δικό μου σχολείο. Και μετά λύπης μου διαπιστώνω ότι άφησε ερείπια πίσω του. Πολλά παιδιά προφανώς μπέρδεψαν το <κατά + λαμβάνω> με το <καταστρέφω> Και δεν έχω σκοπό να αποποιηθώ τις ευθύνες μου. Ψήφισα και εγώ θετικά όταν με ρώτησαν ‘’Αγγελίνα συμφωνείς;’’ ενώ σημείωναν ήδη το<< αναμενόμενο ΝΑΙ>> δίπλα από το όνομα μου. Γιατί ανήκω στα <<φυσιολογικά>> παιδιά. Την κάστα δηλαδή των δραστήριων, που δεν θα αρνηθεί την κατάληψη γιατί αυτή έχει παγιωθεί ως μια φυσιολογική ενέργεια- ευκαιρία για 2 ώρες ύπνου παραπάνω ή για καφεδάκι. Τι πιο λογικό; Να ενισχύσουμε και την τοπική οικονομία ρε παιδιά. Ακρίβυνε και ο καφές. Ευκαιρία είναι, ευαισθητοποιηθείτε!
       Φυσικά η πλάκα γύρω από το θέμα κατάληψη μπορεί να πάρει μεγάλες διαστάσεις. Κυρίως αν συνοδευτεί από τις λέξεις χαβαλές, καθισιό και τεμπελιά. Νομίζω συμβολικά θα του έδιναν και κορόνα οι τρείς αυτοί υπήκοοι. Ωστόσο αν το ερμηνεύσουμε με λογική, κίνητρα και συνέπειες θα το καταδικάζαμε σε ισόβια κάθειρξη. Εν ολίγης η κατάληψη από την οπτική γωνία του μαθητή- καθηγητή που δεν παίρνει στα σοβαρά το ρόλο του είναι μια ιδανική ευκαιρία ενώ από την οπτική γωνία του ευσυνείδητου είναι ακατανόητη και άλογη πράξη. Εγώ πρώτη από όλους φέρθηκα σαν ασυνείδητη αφού δεν δίστασα να διαπληκτιστώ με φιλικό μου πρόσωπο για το αν θα πρέπει να γίνει η όχι – και φυσικά ήμουν ο συνήγορος του διαβόλου. (Γυναίκες τι περιμένεις; Προτιμήσαμε ένα μήλο από την αιωνιότητα!)
       Δεν έχω καμία διάθεση να εξετάσω το θέμα έτσι όμως. Δεν με νοιάζει τι είναι σωστό και τι όχι και δεν είμαι εγώ ο κριτής του λάθους. Ακούω μερικές απόψεις απόλυτες για την ουσία της κατάληψης και δεν με ενθουσιάζουν ιδιαίτερα.(Δεν είναι σωστό, είναι παράνομο, είναι ανήθικο. Και; ) Εμένα ένα πράγμα με ενοχλεί, με σκάει, με εξοργίζει, όχι ουσιαστικά η πράξη, αλλά ο χουλιγκανισμός. Η καταστροφή θρανίων, πινάκων, πυροσβεστήρων και ότι άλλο μπορεί να βρεθεί μέσα στο σχολείο, με ενοχλεί. Η κλοπή ενός λάπτοπ με σκάει γιατί ξαφνικά από καταληψίες γινόμαστε κλέφτες (και ας μην το αρνηθεί κανείς γιατί γινόμαστε συνένοχοι, και καμιά φορά αυτό είναι ακόμα χειρότερο). Το να κατουράνε ένας η δέκα άτομα τους τοίχους και τις έδρες με εξοργίζει. Με ποια ελάχιστη λογική φέρεσαι έτσι σε έναν χώρο που αύριο θα κάτσει ο δάσκαλος, ο φίλος ή η γκόμενα; Τουαλέτες δεν έχεις σπίτι σου; Γρασίδι δεν έχεις στην αυλή σου; Το θρανίο σε εμπνέει περισσότερο; Τι ακριβώς μπορεί να σκέφτεσαι πέρα από τον εαυτό σου εκείνη την στιγμή;
      Το πιο πιθανό είναι τίποτα και μάταια ψάχνω εξηγήσεις. Και αν θέλω να γίνω κυνική θα συμπληρώσω ότι συμβαίνουν τέτοια επεισόδια γιατί δεν υπάρχει μέσο σκέψης –νους- σε πολλούς. Αλλά δεν θα σταθώ ούτε εδώ. Θα το παραβλέψω γιατί δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω. (είναι τόσο αστείο που το χιούμορ μου αρνείται να το δεχτεί) Αυτό που εγώ ένιωσα μέσα στην κατάληψη ήταν το χάος στο μεγαλείο της. Η άγνοια κυριαρχούσε. Και φυσικά κανείς δεν έκανε τίποτα. Γιατί ξαφνικά όλοι ήταν βολεμένοι, προσωρινά. Και παραλλήλισα τον μικρόκοσμο του σχολείου με το κόσμο της αγαπημένης βουλής. 300 μαθητές ψηφίζουν <<ΝΑΙ>> σε μια κατάληψη χρησιμοθηρικά για να τεμπελιάσουν η να ξεκουραστούν. Καταλαμβάνουν ένα σχολείο αποκτώντας την ‘’εξουσία’’. Καταφέρνουν μέσα σε 7 εικοσιτετράωρα να χάσουν κυριολεκτικά την μπάλα. Ξεχνούν ποιοι είναι και βγάζουν όλα τα κόμπλεξ και την ανοησία τους στην επιφάνεια χωρίς να υπολογίζουν κανέναν. Η λίγη ελευθερία και αίσθηση δύναμης κυριολεκτικά τους ‘‘χαζεύει’’. Και το σύνολο δέχεται, συμβάλει με την αδράνεια και στο τέλος συνηγορεί υπέρ της χαζομάρας γιατί έτσι νομίζει ότι προστατεύει και το εγώ του. Όταν συνεπώς ο μαθητής ‘’διαφθείρεται’’ , δεν είναι πολύ φυσιολογικό και ο πολιτικός που γλυκαίνεται από το χρήμα; Όταν ο μαθητής καταφέρνει να καταστρέψει την δημόσια περιουσία, δεν θα το κάνει ο πολιτικός που μπορεί να καλυφθεί πίσω από την γραφειοκρατία; Ίδια δράση, ίδια ανταπόκριση. Είναι αξιοθαύμαστο το πώς καταφέραμε να αποκτήσουμε ακριβώς την ίδια συμπεριφορά που αρχικά μας οδήγησε στην κατάληψη. Την πολιτική συμπεριφορά.
                     Συνειδητοποιώ για μια ακόμα φορά ότι δεν υπάρχει
σωτηρία για μας.Είμαστε μια γενιά αποβλακωμένη από τα ΜΜΕ,
τις αντιλήψεις του μπαμπά, την γνώμη του γείτονα και το μίσος μας για το σύστημα που δεν γνωρίζουμε καν.Δεν καταλάβαμε ακόμα ότι εμείς το δημιουργούμε με την συμπεριφορά μας. Και έχουμε την δεξιοτεχνία , να το κάνουμε ακόμα χειρότερο. Μια μικρή κουβέντα, για να κλίσω, που άκουσα από μία καθηγήτρια σχετικά με τις απώλειες των θρανίων και μου άρεσε ιδιαίτερα
<< Λάθος πράγματα μισείται>>.