Προστάτης

Τρέξε άγγελε μου να με προλάβεις
έρχεται για σένα ημέρα εργασίας

Σαν τις παλιές στιγμές που ήμουν παιδί
με έπαιζες στην αγκαλιά σου
Όταν μια μάνα απουσίαζε
ένας πατέρας κάρτ-ποστάλ εμφανιζόταν

Για να μην λένε στον κόσμο σου
ότι δεν με προσέχεις
Μου’ βαζες γέλιο αντί για κλάμα
σε κάθε τους επιθεώρηση

Αναρωτιόταν ξένοι τότε γιατί χαίρομαι με λύπες
με καταδίκαζαν σε ανοησία

Τρέξε πάλι να με προλάβεις άγγελε μου
πριν σκορπιστώ σε πόνους
Δώσε μου χαρά
και ας με φυλακίσουν

Γιάτρεψε με προσωρινά
πνεύμα, φαντασία, ιδέα, ανάγκη
σε σένα προστρέχω
πατέρα, αδερφέ και αγαπημένε


Γύρνα ότι , όποιος και να' σαι.

       Η Άνοιξη έχει ταυτιστεί στο μυαλό μου με μια εμπειρία των παιδικών μου χρόνων. Την ηλικία δηλαδή που όλα τα παιδάκια ξεκινούν τα πρώτα τους μαθήματα στα αγγλικά και μια από τις βασικές γνώσεις που πρέπει να λάβουν είναι τα ονόματα των εποχών. Όταν λοιπόν στο δικό μου φροντιστήριο μας δίδαξαν τις εποχές εγώ αντιμετώπισα ένα τεράστιο πρόβλημα. Δεν μπορούσα να μάθω την Άνοιξη. Όσο και να προσπαθούσα μου ήταν ακατόρθωτο. Το μοναδικό πράγμα που μπορούσα να θυμηθώ ήταν η απάντηση στο ερώτημα γιατί σας αρέσει η Άνοιξη; <> Έκτοτε δεν την συμπάθησα ποτέ γιατί εξ αιτίας της με κοίταζαν με υποτιμητικό ύφος τα άλλα παιδάκια! Τι περιμένεις όμως από μια εποχή που ονομάζεται Spring,Primavera, Fruhling ,Printemps (κ.τ.λ) ανά τον κόσμο;
      Το καλοκαίρι δε, δεν θέλω ούτε να το σχολιάσω. Υπερτιμημένο όπως πάντα. Θάλασσα, φραπεδιά, διακοπές, τουρίστες, κορμιά στις παραλίες και άλλες πολλές απολαύσεις <<5 αστέρων>>. Ποτέ το καλοκαίρι δεν ήταν φίλος μας, συνειδητοποιείστε το επιτέλους! Το καλοκαίρι πρέπει πάντα να πάρουμε τις πιο σημαντικές αποφάσεις για την ζωή μας γιατί δυστυχώς μετά ξεκινά ένας καινούργιος χρόνος. Εκτός των άλλων είναι ο πιο επικίνδυνος εχθρός που έρχεται με το μέρος μας για να μας απογοητεύσει περισσότερο από όλους. Μας κάνει παρέα, κερδίζει την εμπιστοσύνη μας και ξαφνικά μας εγκαταλείπει σε κάτι κυρίες εν ονόματι υποχρεώσεις. Και τότε απλά νιώθεις μόνος και ανίκανος να κάνεις οτιδήποτε. Που χάνετε τότε η φήμη μας λοιπόν; Η δημοφιλής ατάκα για την Ελλάδα ‘’See, sun, sex’’ που αγωνίστηκαν γενιές και γενιές για να κατοχυρώσουν;
        Ένας αναστεναγμός ξεφεύγει από τα χείλη μου όταν σκέφτομαι και το φθινόπωρο. Το έχω δει τόσες πολλές φορές ίδιο και μονότονο που έχει καταντήσει μια συνηθισμένη εικόνα. Ούτε τα κίτρινα φύλλα με συγκινούν πια, ούτε το αεράκι που χαιδεύει το πρόσωπο τα πρωινά με ενθουσιάζει ούτε καν οι πρώτες βροχές. Δεν με γοητεύει τίποτα. Μια αγενέστατη και αυταρχική εποχή είναι που μας επιβάλει τις ιδιοτροπίες της και όταν έρθει η στιγμή να αποχωρήσει την ξεχνάνε. Και τι αν διαμαρτυρόμαστε όλοι ότι χάλασαν τα σχέδια του Σαββάτου από τις βροχές και όλες οι θηλυκές υπάρξεις γκρινιάζουν συνεχώς ότι <<σγούρηνε>> το μαλλί; Στο τέλος φεύγει και δεν αφήνει τίποτα ξεχωριστό πίσω, μόνο τη αίσθηση μιας διεστραμμένης μελαγχολίας λόγω του μουντού καιρού.
        Ευτυχώς όμως υπάρχει και μια εποχή μοναδική που χαράζεται στην μνήμη μας και στην καρδιά μας και μας γεννά αισιόδοξα συναισθήματα. Και φυσικά θεωρείται ο βασιλιάς των εποχών , ο χειμώνας. Η κορόνα του απονεμήθηκε σε μια συγκέντρωση των μηνών, των ημερών και των κλιματολογικών συνθηκών ως η πιο εκφραστική και επιβλητική παρουσία στον χώρο της show-seasons. Πήρε το βραβείο ‘’Καλύτερης εποχής της χρονιάς’’ και από τότε έχει ακολουθήσει μια ανοδική σταδιοδρομία στο χώρο του θεάματος- με το χιόνι- και της εθελοντικής προσφοράς-ενώνει και φέρνει κοντά τους ανθρώπους. Κατάφερε να γίνει αγαπητός στο ευρύ κοινό μέσα από το ντεμπούτο του στο έργο << Hello winter >> ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που χρησιμοποιήθηκε ως συστατικό επιτυχίας σε διάφορα έργα Hollywood. Η επιτυχία του όμως κορυφώθηκε όταν κέρδισε ένα Oscar για την ερμηνεία του στην ταινία << Go away autumn, I’m coming>>
       Μέσα από όλα αυτά έγινε φανερή πιστεύω η ιδιαίτερη αδυναμία που τρέφω στο χειμώνα. Ζητώ ταπεινά συγνώμη από τις λατρεμένες εποχές και τον τρόπο που τις παρουσίασα αλλά την καρδιά μου έχει κλέψει ένας. Ένας κύριος μοναδικός που έρχεται κάθε χρόνο για να μας ξεκουράσει, να μας αναζωογονήσει, να μας φέρει κοντά και συνάμα να μας καψουρέψει με τον αντιφατικό χαρακτήρα του. Μέσα το σπίτι είναι πιο ζεστό από ποτέ και έξω το περιβάλλον το πιο κρύο του χρόνου. Άλλωστε όλες οι γυναίκες αυτό δεν ζητάμε; Ένα μυστήριο να ανακαλύψουμε; Αν μη τι άλλο όσο και αν έχει επικρατήσει το καλοκαίρι ως η πιο <<παιχνιδιάρικη>> εποχή, ο χειμώνας είναι η πιο ερωτική εξ ού και το ρητό ‘’Έξω κάνει κρύο , καιρός για δύο’’. Εξάλλου τέτοιες μέθοδοι είναι και πρακτικοί γιατί το πετρέλαιο τελειώνει και κάπως πρέπει να ζεσταθούμε, ας αφεθούμε φίλοι μου στο χειμώνα.
       Με μια πιο ρεαλιστική ματιά, ο χειμώνας είναι η ιδανική εποχή για να καλύψουμε τις ελλείψεις μας σε όλους τους τομείς. Είτε στα αποθέματα ενέργειας , είτε στην ξεκούραση, είτε στον έρωτα. Και το θετικό είναι ότι δεν χρειάζονται πολλά πράγματα για να περάσεις όμορφα. Κάνε απλά μια βόλτα στα στενά της πόλης σου, θαύμασε τα χιονισμένα και στολισμένα σπίτια και χόρεψε λίγο στις μουσικές όταν δεν θα κοιτάει κανείς. Το χειμωνιάτικο συναίσθημα υπάρχει μέσα σε κάθε στολίδι και κάθε λαμπάκι και φωτίζει και εμάς. Τηλεφωνήστε σε παλιούς φίλους, δεθείτε με τους δικούς σας, πιστέψτε στη δύναμη των Χριστουγέννων και αν είστε καλά παιδιά ίσως ο Άγιος -Βασίλης να σας φέρει δωράκι- όποιος ζήτησε το i-phone ας μην ελπίζει, μέχρι blackberry διαθέτει το κατάστημα. Όπως είπε άλλωστε και ο Pietro Aretino <<Ας αγαπήσουμε τον χειμώνα γιατί είναι η ευφυής Άνοιξη>> και ίσως έτσι υποδεχτούμε και την καινούργια χρονιά με μεγαλύτερη αισοδοξία.

Καλή χρονιά!

Απολογία ενός μαθητή.

Κάποτε ήρθαν οι μέρες των καταλήψεων. Κάποτε 300 άτομα ψήφισαν και αποφάσισαν να καταλείψουν έναν χώρο.

Ποιο χώρο; Ένα σχολείο.

Γιατί; Για να αντισταθούν με τον δικό τους τρόπο στο σύστημα. Με την πιο απλή αντίδραση να εκφράσουν και αυτοί την δυσαρέσκεια τους απέναντι στην αδιέξοδη κατάσταση. Στο φαύλο πολίτευμα που τους εξασφαλίζει ανεργία και μια κυριούλα που τους επιβάλει να κάνουν μηχανογραφικά από τον Μάρτιο, όταν ακόμα δεν έχουν επιλέξει με τι θέλουν να ασχοληθούν.

Δεν κατάλαβα(;) Γιατί ήθελαν να πάνε για καφέ, άντε.

Ο τυφώνας κατάληψη λοιπόν, χτύπησε και το δικό μου σχολείο. Και μετά λύπης μου διαπιστώνω ότι άφησε ερείπια πίσω του. Πολλά παιδιά προφανώς μπέρδεψαν το <κατά + λαμβάνω> με το <καταστρέφω> Και δεν έχω σκοπό να αποποιηθώ τις ευθύνες μου. Ψήφισα και εγώ θετικά όταν με ρώτησαν ‘’Αγγελίνα συμφωνείς;’’ ενώ σημείωναν ήδη το<< αναμενόμενο ΝΑΙ>> δίπλα από το όνομα μου. Γιατί ανήκω στα <<φυσιολογικά>> παιδιά. Την κάστα δηλαδή των δραστήριων, που δεν θα αρνηθεί την κατάληψη γιατί αυτή έχει παγιωθεί ως μια φυσιολογική ενέργεια- ευκαιρία για 2 ώρες ύπνου παραπάνω ή για καφεδάκι. Τι πιο λογικό; Να ενισχύσουμε και την τοπική οικονομία ρε παιδιά. Ακρίβυνε και ο καφές. Ευκαιρία είναι, ευαισθητοποιηθείτε!

       Φυσικά η πλάκα γύρω από το θέμα κατάληψη μπορεί να πάρει μεγάλες διαστάσεις. Κυρίως αν συνοδευτεί από τις λέξεις χαβαλές, καθισιό και τεμπελιά. Νομίζω συμβολικά θα του έδιναν και κορόνα οι τρείς αυτοί υπήκοοι. Ωστόσο αν το ερμηνεύσουμε με λογική, κίνητρα και συνέπειες θα το καταδικάζαμε σε ισόβια κάθειρξη. Εν ολίγης η κατάληψη από την οπτική γωνία του μαθητή- καθηγητή που δεν παίρνει στα σοβαρά το ρόλο του είναι μια ιδανική ευκαιρία ενώ από την οπτική γωνία του ευσυνείδητου είναι ακατανόητη και άλογη πράξη. Εγώ πρώτη από όλους φέρθηκα σαν ασυνείδητη αφού δεν δίστασα να διαπληκτιστώ με φιλικό μου πρόσωπο για το αν θα πρέπει να γίνει η όχι – και φυσικά ήμουν ο συνήγορος του διαβόλου. (Γυναίκες τι περιμένεις; Προτιμήσαμε ένα μήλο από την αιωνιότητα!)

       Δεν έχω καμία διάθεση να εξετάσω το θέμα έτσι όμως. Δεν με νοιάζει τι είναι σωστό και τι όχι και δεν είμαι εγώ ο κριτής του λάθους. Ακούω μερικές απόψεις απόλυτες για την ουσία της κατάληψης και δεν με ενθουσιάζουν ιδιαίτερα.(Δεν είναι σωστό, είναι παράνομο, είναι ανήθικο. Και; ) Εμένα ένα πράγμα με ενοχλεί, με σκάει, με εξοργίζει, όχι ουσιαστικά η πράξη, αλλά ο χουλιγκανισμός. Η καταστροφή θρανίων, πινάκων, πυροσβεστήρων και ότι άλλο μπορεί να βρεθεί μέσα στο σχολείο, με ενοχλεί. Η κλοπή ενός λάπτοπ με σκάει γιατί ξαφνικά από καταληψίες γινόμαστε κλέφτες (και ας μην το αρνηθεί κανείς γιατί γινόμαστε συνένοχοι, και καμιά φορά αυτό είναι ακόμα χειρότερο). Το να κατουράνε ένας η δέκα άτομα τους τοίχους και τις έδρες με εξοργίζει. Με ποια ελάχιστη λογική φέρεσαι έτσι σε έναν χώρο που αύριο θα κάτσει ο δάσκαλος, ο φίλος ή η γκόμενα; Τουαλέτες δεν έχεις σπίτι σου; Γρασίδι δεν έχεις στην αυλή σου; Το θρανίο σε εμπνέει περισσότερο; Τι ακριβώς μπορεί να σκέφτεσαι πέρα από τον εαυτό σου εκείνη την στιγμή;

      Το πιο πιθανό είναι τίποτα και μάταια ψάχνω εξηγήσεις. Και αν θέλω να γίνω κυνική θα συμπληρώσω ότι συμβαίνουν τέτοια επεισόδια γιατί δεν υπάρχει μέσο σκέψης –νους- σε πολλούς. Αλλά δεν θα σταθώ ούτε εδώ. Θα το παραβλέψω γιατί δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω. (είναι τόσο αστείο που το χιούμορ μου αρνείται να το δεχτεί) Αυτό που εγώ ένιωσα μέσα στην κατάληψη ήταν το χάος στο μεγαλείο της. Η άγνοια κυριαρχούσε. Και φυσικά κανείς δεν έκανε τίποτα. Γιατί ξαφνικά όλοι ήταν βολεμένοι, προσωρινά. Και παραλλήλισα τον μικρόκοσμο του σχολείου με το κόσμο της αγαπημένης βουλής. 300 μαθητές ψηφίζουν <<ΝΑΙ>> σε μια κατάληψη χρησιμοθηρικά για να τεμπελιάσουν η να ξεκουραστούν. Καταλαμβάνουν ένα σχολείο αποκτώντας την ‘’εξουσία’’. Καταφέρνουν μέσα σε 7 εικοσιτετράωρα να χάσουν κυριολεκτικά την μπάλα. Ξεχνούν ποιοι είναι και βγάζουν όλα τα κόμπλεξ και την ανοησία τους στην επιφάνεια χωρίς να υπολογίζουν κανέναν. Η λίγη ελευθερία και αίσθηση δύναμης κυριολεκτικά τους ‘‘χαζεύει’’. Και το σύνολο δέχεται, συμβάλει με την αδράνεια και στο τέλος συνηγορεί υπέρ της χαζομάρας γιατί έτσι νομίζει ότι προστατεύει και το εγώ του. Όταν συνεπώς ο μαθητής ‘’διαφθείρεται’’ , δεν είναι πολύ φυσιολογικό και ο πολιτικός που γλυκαίνεται από το χρήμα; Όταν ο μαθητής καταφέρνει να καταστρέψει την δημόσια περιουσία, δεν θα το κάνει ο πολιτικός που μπορεί να καλυφθεί πίσω από την γραφειοκρατία; Ίδια δράση, ίδια ανταπόκριση. Είναι αξιοθαύμαστο το πώς καταφέραμε να αποκτήσουμε ακριβώς την ίδια συμπεριφορά που αρχικά μας οδήγησε στην κατάληψη. Την πολιτική συμπεριφορά.

                     Συνειδητοποιώ για μια ακόμα φορά ότι δεν υπάρχει
σωτηρία για μας.Είμαστε μια γενιά αποβλακωμένη από τα ΜΜΕ,
τις αντιλήψεις του μπαμπά, την γνώμη του γείτονα και το μίσος μας για το σύστημα που δεν γνωρίζουμε καν.Δεν καταλάβαμε ακόμα ότι εμείς το δημιουργούμε με την συμπεριφορά μας. Και έχουμε την δεξιοτεχνία , να το κάνουμε ακόμα χειρότερο. Μια μικρή κουβέντα, για να κλίσω, που άκουσα από μία καθηγήτρια σχετικά με τις απώλειες των θρανίων και μου άρεσε ιδιαίτερα
<< Λάθος πράγματα μισείται>>.

Προσοχή στις πόρτες.

<<Υπόσχομαι να πω την αλήθεια και μόνο την αλήθεια.

Δεν είδα, δεν άκουσα, δεν γνωρίζω.

Εικασίες έκανα μόνο και δεν ήθελα να σε αναστατώσω χωρίς αποδείξεις.>>

Ναι και εγώ έχω βρεθεί στην θέση της φίλης που γνωρίζει ότι ο γαμπρός της κολλητής είναι ολίγον τι μαλθακός. Ναι και εγώ έχω αναρωτηθεί αν πρέπει να αναπαραστήσω το ‘’στόμα έχω και μηλιά δεν έχω’’ή να τα ομολογήσω όλα. Και φυσικά κατ’ επέκταση έχω υπάρξει στην θέση στόχου μια διχασμένης φίλης μεταξύ εμού και του εν λόγω κυρίου. Μπορώ ωστόσο να παραδεχτώ ότι όχι μόνο δεν ενοχλήθηκα αλλά αντιθέτως, κολακεύτηκα τα μάλα. Γιατί το να αμφιβάλει μια φίλη σου για σένα είναι κάτι δυστυχώς συνηθισμένο, να αμφιβάλει όμως μια φίλη εξ αιτίας σου για τον γκόμενο της είναι επιτυχία. Και για να γίνω πιο κατανοητή θα το αναλύσω περεταίρω.

          Η γυναίκα κατά το πλείστον όταν ερωτεύεται παράλληλα μετατρέπεται και σε ένα άλογο ων(χωρίς λογική). Αυτό το τραγικό της συμβαίνει γιατί επηρεάζεται σε γιγαντιαίο βαθμό από τον εκάστοτε σύντροφο της.Βέβαια είναι κάτι φυσιολογικό όταν η επιρροή ρυθμίζετε από όρια. Δεν συναντάμε όμως και γυναίκες που υιοθετούν ακόμα και την κατάλληλη εμφάνιση για να ταιριάζουν περισσότερο με τα louis vuitton παπούτσια του αγαπημένου; Επιδιώκουμε να σας αρέσουμε σε τέτοιο βαθμό παράνοιας που κάποιες φορές αλλάζουμε για χάρη σας ότι σας δυσανασχετείδιότι σας εμπιστευόμαστε σε σημείο βλακείας. Αρκεί να καταφέρεται το ακατόρθωτο, να σας ερωτευτούμε και να ζαλιζόμαστε από πεταλούδες και αστεράκια όταν σας κοιτάμε –φυσικά δεν δέχονται όλες οι γυναίκες τα ίδια ερεθίσματα, σε μερικές αρκεί ένας φουσκωμένος τραπεζικός λογαριασμός. Το θηλυκό δε που το παίζει αντράκι ‘’ εγώ δεν αλλάζω για να αρέσω σε κανέναν, υπακούω μόνο στον εαυτό μου’’ και τα συναφή ανήκει στην άλλη κατηγορία.Εξού και η γένεση των όρων ‘’δύσκολη & ζώρικη’’ γκόμενα.

          Έτσι όταν έρχεσαι εσύ ως ‘’φίλη’’ ένα όμορφο ανοιξιάτικο πρωινό (αφού πήρες την μεγάλη απόφαση να αναπαραστήσεις τον Ζέρβα, κοινώς τον ρουφιάνο ) και της λες << Καλημέρα. Ο γκόμενος σου φλερτάρει με την τάδε. Και μάλιστα βάζω στοίχημα τον σκύλο μου, ότι αν όχι ήδη, αν όχι τώρα, σε μια βδομάδα το μέγιστο η υποψήφια τάδε θα του δώσει  το πράσινο φώς. Θα του στείλει το message: come and get me tiger και τότε δεν το γλιτώνεις το γνωστό ως σκάλωμα στην πόρτα>> αυτή τρελαίνεται. Στην καλύτερη σε βρίζει, στην χειρότερη παίζεται το παιχνίδι ‘’θες να δεις τα νύχια μου στο πρόσωπο σου; Ξεκίνα να τρέχεις και μόλις σε πιάσω αρχίζει το show.’’ Βέβαια υπάρχει και η άλλη εκδοχή, να σε παρουσιάσει ως την παρανοϊκή με την μεγάλη φαντασία ή το χειρότερο, την ζηλιάρα(αξίζει να σημειωθεί ότι αν είστε λεσβία έχετε περισσότερες πιθανότητες αξιοπιστίας. ) Φυσικά μπορεί και να τύχετε στην άνετη τύπισσα που απλά γελάει και αλλάζει θέμα – πράγμα σπάνιο, μην το ψάξετε στην αγορά δεν υπάρχει ή έχει εξαντληθεί- και μετέπειτα το συζητάει ψύχραιμα μαζί του. Για αυτούς ακριβώς τους λόγους λοιπόν πρέπει να νιώσετε τεράστια ικανοποίηση αν σας πιστέψει κατευθείαν.

      Δυστυχώς μπορεί η αλήθεια να είναι μια μικροαστική εμμονή, καταφέρνει όμως και σε απελευθερώνει.Αλλά πρώτα σε τσατίζει πολύ. Πάρα πολύ. Γι’αυτό αν δεν θρηνήσετε αθώα θύματα ή δεν λουστείτε πολλά κοσμητικά επίθετα , να είστε ευχαριστημένες. Το τελικό συμπέρασμα είναι πάντως ότι οφείλεται να ενημερώσετε την φίλη σας για οποιαδήποτε παράνομη κίνηση του δραστήριου ερωμένου. Πιστέψτε με, αν μετά το κέρατο αντιληφθεί  έστω και στο ελάχιστο ότι υποπτευόσασταν και δεν πληροφορήσατε, θα αντιδράσει πολύ χειρότερα. Τότε σίγουρα θα θρηνήσετε θύματα. Όσο αναφορά δε τα κοσμητικά επίθετα θα είναι αναμενόμενα και το χειρότερο;

Δικαιολογημένα.

ΕΓΩ αδιαφορώ.

Έχω πέντε φίλες. Είμαστε πολύ αγαπημένες και συχνά συμπληρώνουμε η μία την άλλη, σαν ντόμινο. Σε όλες τις δύσκολες στιγμές γινόμαστε ομάδα και πορευόμαστε σαν μια δύναμη, έτοιμη να αντιμετωπίσει κάθε εχθρό. Στις ευχάριστες στιγμές πιανόμαστε χέρι χέρι και χορεύουμε ανέμελα στο καταπράσινο γρασίδι. Πιστεύουμε ότι ο καθένας καταφέρνει να γνωρίσει από κοντά τα όνειρα του με την προϋπόθεση να πάρει τις σωστές αποφάσεις και να δημιουργήσει τις δικές του καταστάσεις για να πετύχει. Τα λάθη των άλλων δεν μας αφορούν και όταν μας προσάπτουν ευθύνες κατασκευάσουμε ξανά το δικό μας παιχνίδι.

    Εκτός όμως από την μικρή μας ομάδα όντας καλόκαρδες βοηθάμε και τους υπόλοιπους ανθρώπους δίπλα μας που νιώθουν την ανάγκη μας. Θεωρούμε πως κάνουμε το καθήκον μας καθώς δεν είναι ποτέ υποχρέωση η αναγκαστικό έργο. Είναι μια πράξη ιερή που πηγάζει από τα πιο λεπτά ανθρώπινα αισθήματα.

    Την μία μου φίλη την λένε μίσος .Αυτή με στηρίζει πάντα όταν με απογοητεύει κάποιος. Την επόμενη την λένε ψέμα. Η ψέμα είναι μοναδικός συμπαραστάτης. Μου φτιάχνει πάντα την διάθεση και με γλιτώνει από παγίδες χρησιμοποιώντας μια παράλληλη πραγματικότητα, μεταφρασμένη από τα δικά της μάτια. Την άλλη την λένε ρατσισμό. Αυτή με βοηθά να ξεχωρίζω τους ανθρώπους και να βελτιώνω την ποιότητα μου. Σε συνδυασμό με την συνεχή κριτική, την τέταρτη φίλη μου, καταφέρνω να βελτιώνω και τους γύρω μου!

      Τέλος η Πέμπτη είναι η πιο περίεργη φίλη που είχε ποτέ κανείς. Έχει δύο ονόματα γιατί οι γονείς της δεν κατέληξαν ποτέ σε ένα. Την βάφτισαν κόμπλεξ και φόβο. Εμείς την φωνάζουμε Πέμπτη γιατί (μεταξύ μας πάντα) ποτέ δεν την αναγνωρίσαμε ως πραγματική κολλητή. Την κρατάμε μονάχα γιατί οι υπόλοιπες υποστηρίζουν ότι την χρειάζονται. Εγώ όμως απλά αδιαφορώ. Εγώ πάντα αδιαφορώ. Μονάχα το βράδυ πριν κοιμηθώ σκέφτομαι γιατί την κρατάμε χάνοντας τον ύπνο μου αλλά μετά εγώ αδιαφορώ.                                                               

                                           

                                                              Εγώ πάντα αδιαφορώ.

.

Hose armando de la marina:

Δεν φταίω. Εγώ εσένα αγαπάω, είσαι το φώς της ζωής μου.
Houanita de la gracias:

Και γιατί Hose armando de la marina πήγες με την φίλη μού Clarita de la martines ;
Clarita de la martines:

Ψέματα. Όλα ψέματα!
Hose armando de la marina:

Μου την έπεσε και δεν μπόρεσα να αντισταθώ.

Εσένα σκεφτόμουν όσο ήμουν μαζί της.
Houanita de la gracias:

Με πλήγωσες όσο δεν με πλήγωσε ποτέ ο eriko de la handros

ο πρώην μου που τον παράτησα στα σκαλιά της εκκλησίας για σένα

και τον ψεύτικο έρωτα σου.
Clarita de la martines:

Ψέματα. Τα λέει αυτά για να με εκδικηθεί επειδή δεν του κάθισα.

Τέτοιου είδους διαλόγους συχνά βλέπουμε σε βραζιλιάνικες παρακμιακές σαπουνόπερες που θεωρούμε ότι μόνο κάτι νοικοκυρές παρακολουθούν. Άντε και σε κανένα επεισόδιο του Κοκκινόπουλου που γράφει όταν περνάει φάσεις ρομαντισμού. Πόσο αποστομωτικό όμως είναι όταν αυτά τα πράγματα συμβαίνουν μέσα στο ‘’ίδιο σου το σπίτι;’’ Και πόσο πολιτισμένα υποτίθεται ότι πρέπει να αντιδράσεις τότε;

Ας πούμε ότι έχουμε τον Α που έχει δεσμό με την Β. Ξαφνικά η Β μαθαίνει ένα πρωί ότι με την φίλη της Γ μοιράζεται όχι μόνο χαρούμενες και λυπημένες στιγμές, ως καλές φίλες, αλλά και τον ίδιο γκόμενο! Μπορεί κύριε αναγνώστη στα δικά σου αυτάκια να ακούγεται πολύ extreme και cool φάση, στην αναγνώστρια όμως ακούγεται σαν προσκλητήριο κηδείας μιας φιλίας και μιας σχέσης ταυτόχρονα. Γιατί όσο φιλελεύθερες και να το παίζουμε, κατά βάθος είμαστε πουριτανές και αναζητούμε τον ιππότη. Και όταν ο ιππότης μας αποδεικνύεται ο γκόμενος της διπλανής πόρτας που δεν αφήνει καμιά γυναίκα ανικανοποίητη όλος ο πουριτανισμός και η κτητικότατα βγαίνει στη επιφάνεια και μάλιστα βίαια. Το χειρότερο όμως κομμάτι της αντίδρασης της γυναίκας σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η γνωστή φράση <<εγώ φταίω>> ή << τι έκανα λάθος;>>. Η γυναίκα αναλαμβάνει όλη την ευθύνη και ασχολείται συνεχώς με τον άντρα, γιατί αντιμετωπίζει την διαφορετικότητα του, ως δική της ανικανότητα. Δεχτείτε το επιτέλους, δεν είμαστε εμείς τρελές, απλά ανήκουμε σε διαφορετικούς πλανήτες και δεν πρόκειται να συναντηθούμε όσο ερωτευμένοι, φίλοι, ομοιοπαθείς η οτιδήποτε άλλο και αν είμαστε.
Στην βραζιλιάνικη αυτή σαπουνόπερα τίθεται και το θέμα κατά πόσο είναι δυνατόν να υπάρξει φιλία μεταξύ γυναικών. Πολλές φορές όλοι θα έχουμε ακούσει απόψεις να ακυρώνουν οποιαδήποτε πιθανότητα να καρποφορήσει μια φιλία θηλυκού περιεχομένου. Παρόλα αυτά θεωρώ ότι το θέμα αυτό είναι καθαρά υποκειμενικό με την λογική ότι σε όλους τους κανόνες υπάρχουν και εξαιρέσεις. Όντας ‘’φίλη’’ και με γυναίκες και με άντρες οφείλω να παραδεχτώ ότι στο σημείο αυτό τρώμε κίτρινη κάρτα. Η γυναίκα είναι από τη φύση της ανταγωνιστική και ζηλιάρα. Όταν οι φίλες της που έχουν τα διπλάσια ‘’ψυχικά χαρίσματα’’ και είναι ευνοημένες από τον θεό με 1,5 μέτρο πόδι χαίρονται, αυτή αρχίζει και σκέφτεται χίλιους και έναν τρόπους για να μειώσει την χαρά της. Και πολλές φορές στο σενάριο αυτό περιλαμβάνεται ακόμα και να κλέψει το έπαθλο, τον Hose armando de la marina . Ο οποίος φυσικά είναι τόσο άνετος που μπορεί να ισχυριστεί ότι το έκανε χωρίς την θέληση του γιατί επιδίωκε να πλησιάσει της φίλες της. (Όταν λέμε ότι θέλουμε να σας συμπαθήσουν οι κλώσες –όπως τις αποκαλείται- φίλες μας δεν εννοούμε να παίξετε και τον γιατρό μαζί τους.)
Εγώ ένα έχω να δηλώσω για τα ερωτικά τρίγωνα που σχηματίζονται εν αγνοία της μία γωνίας, ψυχραιμία! Αν πιάσετε τον φίλος σας να σας απατά με την καλύτερη σας φίλη, υιοθετήστε την δική του στάση ζωής. Όσο κλισέ και να ακούγεται υπάρχουν και αλλού μηλιές που κάνουν μήλα, πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια και έπεται συνέχεια. Απλά να έχετε στο μυαλό σας ότι είναι όλα φρούτα και όπως τα φρούτα έχουν έναν κοινό στόχο, να ωριμάσουν και να πέσουν από το δέντρο, έτσι και οι άνδρες. Υπομονή, καλή διάθεση και στην τελική άμα νιώθετε λίγους πονοκεφάλους τελευταία και η χτένα σας σκαλώνει σε κάποια σημεία, μην αλλάξετε χτένα, αλλάξτε φίλες και εσώρουχα.

Τούβλη

Επηρεασμένη από τα δρώμενα και σημαντικά(βεβαίως βεβαίως) γεγονότα της χώρας μας θέλω να εκφράσω ένα παράπονο που νιώθω να καίει τα στήθια μου. Και όχι δεν θα μιλήσω για τις άδικες κατηγορίες εναντίον της κα. Μαριάννας Τούβλη. Σχετικά με την οποία απορώ ακόμα με όλους εκείνους τους τύπους μι μου άπτου που κατέκριναν το έργο της (και το ταλέντο της βεβαίως βεβαίως) σε πολλά κανάλια και στα πηγαδάκια στο γραφείο ενώ είχαν ζητήσει ήδη μια βδομάδα πριν από τον περιπτερά της γειτονιάς τους να τους κρατήσει ένα βιντεάκι. Και φυσικά το είδαν όταν η γυναίκα ήταν για ψώνια και η γκόμενα θα έβγαινε με τις φίλες. Άντρες σου λέει μετά, το ισχυρό φύλλο, παραδέχονται και διεκδικούν ότι γουστάρουν , απλά κάποιες φορές άθελα τους κρύβουν την τσόντα κάτω από τα άπλυτα η στο σπιτάκι του σκύλου.
Και όχι κυρίες μου, για να μην ανησυχείτε δεν έχω βγει και πολύ εκτός θέματος γιατί πείτε μου εσείς, με τι άλλο να ασχοληθεί μια γυναίκα εκτός από το παινεμένο αντίθετο φύλλο; Θα πραγματευτώ σήμερα την φύση του άντρα και πιο συγκεκριμένα του άντρα που χρησιμοποιεί το internet και όχι το όργανο του για χτυπήσει γκομενάκι. Ως ένα σημείο ταιριάζει με τον Τουβληφανατικό (της γνωστής πάθησης τσοντολατρεία και προσευχές στο θεό αυνάν) γιατί και οι δύο τύποι κρύβονται είτε πίσω από καθώς πρέπει σακάκια είτε πίσω από έναν υπολογιστή. Η τεχνολογία εξελίσσετε, η γενιές αλλάζουν και μπλα μπλα μπλα. Το συμπέρασμα είναι ένα, σήμερα ο νέος προτιμά πολύ περισσότερο να κάτσει στον υπολογιστή και να φλερτάρει παρά πίσω από την μπάρα σε κάποιο in στέκι. Και το βρίσκω φυσιολογικό να ομολογήσω γιατί με τον τρόπο που διαμορφώνονται οι σχέσεις σήμερα είναι προτιμότερο να έχεις την ασφάλεια της οθόνης… δεν ξέρεις τι σκύλες και τι gay κυκλοφορούν εκεί έξω. Και φυσικά είναι γνωστό ότι ο άντρας ο βαρβάτος που φτύνει και πνίγονται δύο-τρείς, αν του την πέσει ομοφυλόφιλος τρελαίνεται και τον σπάει στο ξύλο. Γιατί να μπαίνουμε σε τέτοιες περιπέτειες όταν είναι τόσο απλό να πατήσεις ένα χ σε ότι δεν αρμόζει στην αντρίλα ή την γοητεία σου;
Επιπλέον το Internet σου προσφέρει απλόχερα την ευκαιρία να παρουσιάσεις όλα όσα δεν είσαι. Δεν έχετε ακούσει όλες την φράση : ψηλός, αδύνατος, με κοιλιακό κόντρα πλακέ και ξανθιά χαίτη; Είμαι σίγουρη ότι οι μισές τουλάχιστον γνέψατε καταφατικά. Δεν απορρίπτω το γεγονός ότι υπάρχουν και φαντασμένες γυναίκες αλλά εσείς παίρνετε τα εύσημα. Κλείνοντας να σχολιάσω το φαινόμενο που στις ελεύθερες ώρες του τον αποκαλούν και άντρα και μπαίνει σε κάθε παρακμιακό chat και προσπαθεί να ικανοποιήσει τις φαντασιώσεις του. ‘’ Ενδιαφέρεσαι για κοπρολαγνία; Θέλεις να γίνω ο δούλος σου; Χρησιμοποιείς strup on για άντρα;’’ και άλλα τέτοια όμορφα με πλούσιο μορφωτικό περιεχόμενο. Προτάσεις σαν και αυτές περιορίζονται στο αρσενικό και μόνο φύλλο. Η κορόνα σας ανήκει. Σας την χαρίζουμε τυλιγμένη σε χρυσό κουτάκι και σε καλή μεριά. Τουλάχιστον η Τούβλη που τόσο κατακρίνετε τα έκανε, τα παραδέχτηκε σαν αντράκι και πληρώθηκε κιόλας, ενώ εσείς μένετε με το πουλί στο χέρι.

Για κάτι ‘’φίλους’’ που το παίζουν κυριλέ και γαμιάδες. Σε όλα τα θέματα φίλοι μου καλύτερα να διατηρείτε μια αιδήμων σιγή παρά μια ηλίθια βοή για να είστε αρεστοί. φιλιά